Door: Herman Sandman
Stop met dat geschreeuw langs de lijn
‘Een scheids maakt fouten. Is dat reden om volledig wappie te gaan?’
‘Zodra een beslissing in het nadeel van de eigen ploeg uitvalt, volgt geschreeuw en dat gaat tegenwoordig verder dan ‘scheids, woar is dien hond?’
Schreeuwende trainers, leiders en toeschouwers na een in hun ogen verkeerde beslissing van de scheidsrechter. Het lijkt of het steeds erger wordt.
Een scheidsrechter die meerdere keren naar een dug-out gaat om trainer en leider tot kalmte te manen. Een man van ‘opa-leeftijd’ die van achter een doel luidkeels fulmineert tegen een arbiter die zeker dertig meter bij hem vandaan is. Een vrouw van middelbare leeftijd die schreeuwt: „Hé, scheids, fluit toch eens een keer.”
Waar slaat dat op?
Ik maak het als toeschouwer, soms als grensrechter, bijna wekelijks mee bij mijn zoon, die in JO17-1 speelt, de vroegere B1. Het is de leeftijdscategorie voor jongens van, de term zegt het al, onder de 17 jaar. Tieners, kinderen, voor wie wij nog steeds verantwoordelijk zijn. Voor wie wij ieder geval het goede voorbeeld moeten geven.
Maar. Bij penalty, buitenspel, overtreding, corner of doeltrap, zelfs bij een ingooi, zodra een ‘verkeerde’ beslissing in het nadeel van de eigen ploeg uitvalt, volgt geschreeuw en dat gaat tegenwoordig verder dan ‘scheids, woar is dien hond?’ De toon wordt steeds agressiever, dreigender.
Ja, een scheidsrechter maakt fouten, ziet dingen niet en fluit soms belabberd. Het zijn net mensen. Maar is dat reden om volledig wappie te gaan? Om als een halve gare langs de kant te staan tieren? Je zou jezelf eens moeten zien. Ziet er niet uit.
Los van het feit dat het zinloos is. Ik loop vijftig jaar op voetbalvelden en heb nog nooit meegemaakt dat een scheidsrechter zijn beslissing terugdraaide, omdat spelers protesteerden of omdat opa langs de lijn brulde dat het geen penalty was.
Ik heb er discussies over gehad. Voetbal is emotie, hoor ik dan. Je mag jouw spelers, zoon, of kleinzoon, toch aanmoedigen? Juichen bij doelpunt of goede actie en protesteren bij een verkeerde beslissing? Hoort er toch bij?
Klopt. Het kan voor voetballers een stimulans zijn als er ‘spanning’ op een wedstrijd staat. En een keer iets roepen kan best. Maar dat is echt totaal iets anders dan elk besluit minutenlang luidkeels becommentariëren.
Dat gaat overigens nog verder. Ik maak het ook mee dat trainers en leiders, volwassenen, los gaan tegen spelers van de tegenpartij die, zoals gezegd, onder de 17 jaar zijn. Bij een nederlaag na een wat tumultueus duel stond een man met gebalde vuisten voor mijn zoon, zo van: wij hebben lekker gewonnen. Hij is 16. Je haalt je gram op een kind. Hoort dat er ook bij?
Ik zag een paar weken geleden, ik vlagde, dat de scheidsrechter na het rustsignaal in de middencirkel bleef hangen. Hij wachtte, zei hij toen ik naar hem toeliep, tot iedereen in de kleedkamer was omdat de sfeer bedreigend was.
Of hij goed of slecht floot is totaal niet relevant. Als een arbiter niet zijn dag heeft, ondervinden beide teams daar evenveel nadeel van. En hoe vaak gebeurt het echt dat je verliest omdat een scheidsrechter ‘tegen’ je is?
Ik zei dat hij zich veilig moest voelen, liep met hem mee en dacht: hoe lang zal deze man nog fluiten? Wie heeft daar op die manier zin aan? Hoeveel scheidsrechters zijn het wekelijkse gescheld zo zat dat ze vroeg of laat zeggen: bekijk het maar?
Ook fluiten is een hobby, wellicht zelfs vanuit ideële overweging. Zorgen dat kinderen, tieners, volwassenen, oude mannen, kunnen voetballen. Laten we zuinig op scheidsrechters zijn. Zonder hen kan er gewoon niet gespeeld worden.
Dus stop alsjeblieft met dat geschreeuw. Het is een doodlopende weg. Niemand wordt er blij of beter van. Verstandiger is het, op een constructieve manier, te concentreren op het eigen team. Elf spelers maken altijd meer fouten dan één scheidsrechter.
Herman Sandman is verslaggever en columninst van Dagblad van het Noorden
Bron: https://dvhn.nl/meningen/Opinie/Stop-met-dat-geschreeuw-langs-de-lijn-28787168.html
